1.        معشوق همین جاست

ای قوم به حج رفته کجایید، کجایید 
معشوق همینجاست بیایید، بیایید

معشوق تو همسایه و دیوار به دیوار 
در بادیه سرگشته شما در چه هوایید

ای قوم به حج رفته کجایید، کجایید

2.        غلام قمر

من غلام قمرم غیر قمر هیچ مگو
پیش من جز سخن شمع و شکر هیچ مگو
سخن رنج مگو جز سخن گنج مگو
ور از این بی‌خبری رنج مبرهیچ مگو

من غلام قمرم غیر قمر هیچ مگو
پیش من جز سخن شمع و شکر هیچ مگو

دوش دیوانه شدم عشق مرا دید و بگفت
آمدم نعره مزن جامه مدر هیج مگو
گفتم ای عشق من از چیز دگر می‌ترسم
گفت آن چیز دگر نیست دگر هیچ مگو
من به گوش تو سخن‌های نهان خواهم گفت
سر بجنبان که بلی جز تو به سر هیچ مگو

من غلام قمرم غیر قمر هیچ مگو
پیش من جز سخن شمع و شکر هیچ مگو

گفتم این روی فرشته است عجب یا بشر است
گفت این غیر فرشته است و بشر هیچ مگو
گفتم این چیست بگو زیر و زبر خواهم شد
گفت می‌باش چنین زیر و زبر هیچ مگو
ای نشسته تو در این خانه پر نقش خیال
خیز از این خانه برو رخت ببر هیچ مگو

من غلام قمرم غیر قمر هیچ مگو
پیش من جز سخن شمع و شکر هیچ مگو

من غلام قمرم غیر قمر هیچ مگو
پیش من جز سخن شمع و شکر هیچ مگو


نی من منم، نی تو تویی، نی تو منی
هم من منم، هم تو تویی، هم تو منی

من با تو چنانم ای نگار خُـتنی
کاندر غلطم که من توام یا تو منی

3.        صحبت

نها که به سر در طلب کعبه دویدند
چون عاقبت‌الامر به مقصود رسیدند

رفتند
رفتند در آن خانه که بینند خدا را
بسیار بجستند خدا را و ندیدند
چون معتکف خانه شدند از سر تکلیف

ناگاه 
ناگاه خطابی هم از آن خانه شنیدند

کای خانه پرستان
کای خانه پرستان چه پرستید گل و سنگ
آن خانه پرستید که پاکان طلبیدند

4.        اینجا کسیست پنهان

اینجا کسیست پنهان
دامان من گرفته
خود را ز پس کشیده
پیشان من گرفته
اینجا کسیست پنهان
چون جان و خوشتر از جان
باغی به من نموده
ایوان من گرفته

اینجا کسیست پنهان
همچون خیال در دل
اما فروغ رویش ارکان من گرفته

اینجا کسیست پنهان

اینجا کسیست پنهان
مانند قند در نی
شیرین شکر فروشی دکان من گرفته
جادو چشم بندی چشم کسش نبیند
سوداگریست موزون میزان من گرفته
چون گل‌شکر من و او در همدگر سرشته
من خوی او گرفته او آن من گرفته

اینجا کسیست پنهان

گوید ز گریه بگذر
زان سوی گریه بنگر
عشاق روح گشته ریحان من گرفته
یاران دل شکسته بر صدر دل نشسته
مستان و می‌ پرستان میدان من گرفته

اینجا کسیست پنهان دامان من گرفته
خود را ز پس کشیده پیشان من گرفته
اینجا کسیست پنهان چون جان و خوشتر از جان
باغی به من نموده ایوان من گرفته

اینجا کسیست پنهان

5.        هو

هان ای تن خاکی سخن از خاک مگو
جز قصه آن آینه پاک مگو
از خالق افلاک درونت صفتی است
جز از صفت خالق افلاک مگو

تا شمع تو افروخته پروانه شدم
با صبر ز دیدن تو بیگانه شدم
در روی تو بی‌قرار شد مردم چشم
یعنی که پری دیدم و دیوانه شدم

6.        وه چه بی‌رنگ و بی‌نشان که منم

وه چه بی‌رنگ و بی‌نشان که منم
کی ببینم مرا چنان که منم؟
گفتی اسرار در میان آور
کو میان اندر این میان که منم؟
کی شود این روان من ساکن
این چنین ساکن روان که منم
بحر من غرقه گشت هم در خویش
بوالعجب بحر بیکران که منم
نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: